واژه موسیقی – که در زبان فارسی، نوا، آوا، آهنگ، ترانه یا سرود نیز گفته می شود – از واژه یونانی muse گرفته شده است. Muse نام دختران آپولون (خدای موسیقی و هنرهای زیبا) بود که در کوه پاراناسوس (واقع در یونان) به سر می بردند و هر یک در فنی از موسیقی، ادبیات، رقص، علوم و هنر مهارت داشتند.
در مورد پیدایش سازها نظر بر این است که نخستین سازهای موسیقی، کوبه ای بوده است و انسان با زدن قطعه های سنگ یا استخوان صدا ایجاد می کرده که نتیجه آن مقدمه پیدایش سازهای کوبه ای شد. همچنین پس از دمیدن در استخوان های خالی حیوانات یا چوپ های تو خالی، با شنیدن صدای ایجاد شده، سازهای بادی را تولید کرد. بعدها بشر با شنیدن صدای کشیده شدن زه کمان به فکر ایجاد سازهای زهی افتاد و از الیاف گیاهی، روده و سپس سیم، سازه های زهی بوجود آمدند.
پیدایش موسیقی مربوط به قرن ها قبل از میلاد مسیح است. در یونان باستان اشعار هومر را برای تحریک سربازان با نوعی چنگ می خوانده اند. بودائی ها نیز اوراد مذهبی خود را با موسیقی می خواندند و سازهایی مانند چنگ، عود، نی، طبل و شیپور درزمانهای قبل از میلاد مسیح وجود داشته است.
سازهای موسیقی
سازه بطور کلی سه نوع هستند:
1- سازهای زهی:
ایرانی: تار، سنتور، سه تار، قانون، عود (بربط)، کمانچه، رباب، تنبور، قیچک
غیر ایرانی (جهانی): ویلن، ویولا، ویلنسل، کنترباس، گیتار، بانجو، هارپ (چنگ)، پیانو
توضیح: سازهای زهی به دسته های فرعی مختلفی مانند مضرابی (زخمه ای)، آرشه ای (کششی) و کلاویه ای تقسیم می شوند.
2- سازهای بادی
(ایرانی): نی، سرنا، کرنا، نی انبان، دوزله
غیر ایرانی (جهانی): فلوت، کلارینت، ابوا، فاگوت، هورن، ترومپت، ترومبون، ساکسوفون، توبا
3- سازهای کوبه ای
(ایرانی): تنبک، دف، دایره، دهل
غیر ایرانی (جهانی): طبل کوچک، طبل بزرگ، مثلث، سنج، تیمپانی، زیولوفون، ماریمبا، گلوکن اشپیل، ناقوس، درامز (درام سِت)
